Pages

Friday, August 31, 2012

නිල් තැවරුන නිල ඇදුම් අස්සෙන්....

අද A\L විභාගයේ අවසාන දවසය.... ඔය ගැන කිසිම මතකයක් නොතිබි මට ඒය මතක් වූයේ දහවල් දුටු නිල් තැවරුනු, පාට ගෑවුනු, අත්සන් තබන ලද පාසල් නිල ඇඳුම් දුටුවාට පසුවය... ඇත්තටම මේ දවස හැම කෙනෙකුගේම ජීවිතයේ නොමැකෙන මතක සටහන් ඇතිකරන දිනයක් බව හැමෝම දන්නා කාරනාවකි... ඒත් මෙතනින් එහාට ජීවිතය, මෙතෙක් ආ සුන්දර ගමන් මගේ අවසානය බව මොවුන්ට වැටහීමක් ඇත්ද නැද්ද යන්න වග කිසිසේත්ම පැහැදිලි නැත. ඔවුන්ගේ හිනා මුසු මුහුණු දුටුවිට අපිට ඇතිවන්නේ මහත් දුකකි.. ඒ මේ අවසාන වූයේ ජීවිතයේ සොඳුරුතම පරිච්චේදය වග ඔවුනට තෙරුම් යන්නට තව බොහො කාලයක් යන නිසාය.



මේ දිනය බොහෝ සෙයින් වැදාගත් වන්නේ පලමුවර විභාගයට මූන දෙන සිසු සිසුවියන්ටය. ඒ පාසැල් නිල ඇදුම අන්තිමට අඳින දිනය මෙය වීමය... ( results බැලීමට යනවිට හා වීශේෂ අවස්තා වලදී හැර )  එක අතකින් ඔවුනට මෙය ඉතා සතුටකි... ඒ පාසල තුල ගාල් කර ඉගෙනගන්නට සැලැස්වූ, තමන්ගේ බාහිර ස්වරූපය අන් අයෙක්ගේ උපදෙස් මත පවත්වා ගැනීමට සිදු වූ කාලයේ අවසානය මෙය බැවිනි... එක අතකින් ඔවුන්ට මේ දිනය විශාල දුකකි. දීර්ඝ කාලයක් තිස්සේ පුරුදු වී සිටි මිතුරන්ගෙන්, පාසැල් ක්‍රියාකාරකම් වලින්, ඒ සුන්දර මතකයන් වලින් ඈත්වෙන්නට පටන්ගන්නා දිනය මෙය බැවිනි...

කෙසේ හෝ කට්ටිය මේ දවසේ එයාලගෙම භාශාවෙන කියතොත් " ෆුල් ආතල් එකක් " දමන්නෙය... කෑ කෝ ගසමින් නිල්, ගොල්ඩ් ඩස්ට්, වතුර සහ නා නාප්‍රකාර දේවල් ගසා ගනිති... කොල්ලො සමූහයක් මෙසෙ යනවිට ගැහැණු ලමුන් දුටුවහොත් ඒ ගැහැණු ලමුන්ටත් "එකම සෙත" අත්වේය.... කොල්ලො මේ දේවල් එලි පිට කරද්දී කෙල්ලො බාහිර සමාජයට හොරෙන් මේ දේවල් පාසැල් ඇතුලෙදී සිදු කරති. ඒ ගැහැණු ලමයින්ගේ හැදියාවක් තිබිය යුතු යැයි සමාජයේ පවතින සම්මතය නිසාය... කාන්තාවට සමාජයේ සම තැනක් දිය යුතු යැයි ප්‍රකාශ කරන මිනිසුන් මෙතනදී කෙතරම් අසාදාරණද? එක ජීවිතයකට සමු දෙන දවසේ දී පිරිමි ලමුන්ට ඇති හැඟීම ගැහැණු ලමුන්ගේ සිත් තුලත් ඇති නොවන්නේද? එසේ නම් මෙසේ එක් පාර්ශවයකට නිදහස තිබියදී තවත් පාර්ශවයක් මේසේ හිර කරන්නේ මන්ද?

Thursday, August 30, 2012

ඉක්මනට ගිහින් ආපු හැටි....

උදේ පාන්දර පුරුද්දට වගේ ඇහැරුනත් ලෙක්චර්ස් නැති නිසා එහෙම්මම අනිත් පැත්ත හැරිලා නිදාගත්තා. මේ දවස් වල හැම තැනම වැස්සනෙ... අපරාදේ කියන්න බෑ සැපට නින්ද යනවා. කොහොම හරි පැය 3කට පස්සෙ නැගිටලා කාලා බීලා වැඩ වගයකට town එක පැත්තෙ යන්න ඔනෙ නිසා ලෑස්ති වෙලා ගැරෙජ් එක ඇරියහම බඩු බනිස්... තාත්තා bike එක අරන් ගිහින්. වැස්සත් තියන එකේ වාහනේ යනවා කියල හිතාගෙන ඒකට නැගලා බැලුවම තනි ඇහැට ඇඩුනා.... ඒකෙත් ඩීසල් කට්ට හේත්තු වෙලා... මගෙ පාත්තරේටමයි හෙනහුරා පාත් වෙන්නෙ. දැන් ගහපන්කො තෙල්. කොහොම හරි 8 ට විතර බැස්සා එලියට ඉකමනට town ගිහින් එනවා කියල....



තිබුන වැඩ ටිකත් කරගෙන ගෙදර යන්නත් කම්මැලී වගේ හින්ද නිකමට වගේ දැම්ම එකෙක් ට call එකක්... ඌ කියපි ඌත් ගෙදර වරෙන් ඒ පැත්තෙ කියල.. ඔන්න ඉතින් එහෙ යන්න කියල යනකොට ආයෙත් වැස්ස පටන් ගත්තා... පාරෙ තැන් තැන් වල වතුර. මම ගොඩක් හිමින් එලවන නිසා පාරෙ හිටපු අංකල් කෙනෙක් නෑවුනේ නෑලු... එවලේ නම් මට කිඹුහුම් 2, 3කුත් ගියා...

::::සොරි වෙන්න ඔනේ අංකල්, පොඩි උනගෙ දැගලිල්ලනෙ කියල ඒක අමතක කරල දාන්න::::::


යාලුවගේ ගෙදරට සැපත් වෙලා කයියක් දාගෙන හිටියා... ඉස්සර වගේ හැමදාම කට්ටිය සෙට් වෙන්නෙ නැති නිසා සෙට් උන දවසට කතා කරන්න කුනු ගොඩවල් ඔනේ තරම් තියනවනේ. ඌට exam නිසා study leave ලු... මූ මං යනකොටත් හොඳට නිදි... අපෙ උන් පාඩම් කරන හැටි පේනවනෙ... ඒ අස්සෙ මම උදේ ඉඳන් වෙන එකෙක් ට call කර කර හිටියෙ notes වගයක් ඉල්ලගන්න.. ඌත් answer කරන්නේ නෑ. ගෙදර ගියොත් ආපහු පොත් ටික ගන්න එන්න වෙන හින්දා තව ටිකක් වෙලා බලනව කියල ඉන්නකොට  තවත් එකෙක් call කරනවා උබ කොහෙද බං ඉන්නෙ පොඩි ගමනක් යන්න තියනවා උබ එනවද කියලා... මමත් ඉතින් හා කිවුවා. ඌ තව ටිකකින් තවත් එකෙක් ගෙ ගෙදරට එනවා කියලා මට එහෙට එන්න කිවුවා.

Saturday, August 25, 2012

පිස්සු පීකුදු....

පොඩි කාලේ ඉදලම මට වාහන ගැන තියෙන්නේ මාරම අමාරුවක්.... ලස්සන කෙල්ලෙක් දැක්කත් 2පාරක් හැරිල බලන්නෙ නැති මම පට්ට වාහනයක් හරි බයික් එකක් හරි දැක්කොත් අනිවාර්යයෙන්ම හැරිල බලන එක සාමාන්‍යයයි.... හැබැයි අපේ අම්ම මම වාහන එලවනවට තියෙන්නේ මාර තරහක්...

ඔන්න ඉතින් මේ ලඟදි අපේ තාත්තා 4wheel Hilux CAB එකක් ගෙනාවා. මට ගෙනාපු දවසේ ඉදන් ඉන්න බෑ මේකේ off road ride එකක් යන්න... ට්ව් එකෙ off road events පෙන්නන කොට කට ඇරන් බලන් හිටපු මට කැබ් එකක් ගෙනාවා කියන්නෙ ඉබ්බට පිහාටු හම්බුනා වගේ වැඩක්...




අපිත් ඉතින් දකින දකින එක ලේසියි කියල හිතන් එවා කරන්න දගලන අයනෙ... ලෙක්චර්ස් නැතුව ගෙදර ඉදපු දවසක් ගෙවල් ලඟ පාත යාලුවො 2නෙක් සෙට් කරගත්තා. එකෙක්ගෙ සීයලගේ වත්තක් තියනවා අක්කර 20ක් 30ක් විතර... Off road  පදින්න කියාපු තැන. තියන අමාරුව නිසාම අරුන් 2න වත් දාගෙන ගියා ඒ වත්තට.... වාසනාවෙ තරම කියන්නේ ගිහින් බහින්න හම්බවුනේ නෑ වැස්සක් පටන් ගත්තා...

Monday, August 20, 2012

වරදට එරෙහිව නැගී සිටීම....

තමන්ටත් අනුන්ටත් අයහපතක් සිදු වන දේවල් "නරකයි" තම්න්ටත් අනුන්ටත් යහපතක් සිදුවන දේවල් "හොඳයි" කියලනේ මිනිස්සු හොඳ නරක් 2 ලේසියෙන්ම නිර්වචනය කරන්නේ.... ඒත් මිනිස්සු කොහොම කිවුවත් මිනිස්සුන්ට හොඳ කරන්න ගියාම ගොඩක් වෙලාවට වෙන්නේ හොඳ කරන්න ගියපු මිනිස්සු නරක මිනිස්සු වෙන එක... අපි හැමෝම වගේ කවදහරි දවසක් කාට හරි හොඳක් කරන්න් ගිහින් බැනුම් අහල තියනවනෙ.... ඒ කොච්චර බැනුම් ඇහුවත් තම්න් කලේ නිවැරදි දෙයක් කියල තමන් දන්නවනම් මිනිස්සු මොනවා කිවුවත් ගානක් නෑ...

මම කියන්න හදන්නේ මිනිස්සුන්ට හොඳක් කරන්න හදන එකයි ඒකෙදි අපිට මූණදෙන්න වෙන දේවලුයි ගැන...



අපි ආදරේ කරන අය, අපි ආශ්‍රය කරන අය, අපේ ලඟින් ඉන්න අය වැරැද්දක් කරනව දකිනකොට ඒ දේවල් වලට විරුද්ධව කතා කරන එක අපි හැමෝටම පොදු දෙයක්... අපිට සමීප කෙනෙක් වැරැද්දක් කරනකොට අපි කට වහගෙන බලන් ඉන්නවනම් අපිට ඇත්තටම තියන තත්වය මොකක්ද?  එහෙම කරනවනම් අපිත් ගුණමකු, අවස්තාවාදි, ආත්මාර්තකාමී කියන ගොඩට නෙමෙයි ද ඇතුලත් වෙන්නේ? තම්න්ට සමීප කෙනෙක් වැරැද්දක් කරනකොට ඒකට එරෙහිව නැඟි ඉන්න බැරිනම් ඒ තිබුන සමීපකම අපේ පැත්තෙන් ප්‍රොඩාවක් නෙමෙයිද? මමනම් කියන්නෙ තම්න්ගේ දෙමව්පියො උනත් වැරැද්දක් කරනවනම් ඒ දේ වෙනුවෙන් කතාකරන්න කියලා... මොකද කවුරු කෙරුවත් වරදක් කියන්නේ වරදක්...

ඊලඟට එන ලොකුම ප්‍රශ්නේ අපි කියන් දේවල් ඒ මිනිස්සු අහනවද කියන එක..... මෙන්න මෙතනදි නම් මේ දේ ටිකක් සංකීරණ වෙනවා... ඒ හැම කෙනාටම එකම විදියේ තේරුම් ගැනීමේ ශක්තියක් නැති කමයි, ඒ මිනිස්සුන්ගේ කියන දෙ අහගෙන ඉන්න පුලුවන් සීමාවයි මත.

Thursday, August 16, 2012

අතීතය සහ වර්තමානය

තාක්ෂනෙත් එක්ක දැන් හැමදේම දියුණු වෙලා, අලුත් වෙලා පහසු වෙලා ඒත් ඒ හැම දේම අස්සෙ අපි අතරමං වෙලා.... තාක්ෂනේ දියුණුව හොද නෑ කියල මම කියන්නේ නෑ. ඒක ඇත්තටම හොඳයි. ඉස්සරට වඩා මිනිස්සුන්ගේ ජීවිත වල එදිනෙදා කටයුතු පහසු වෙලා.... ඒත් ඒ දෙවල් එක්කම අපෙන් නැතිවෙලා යන දේවල් ටිකකුත් තියනවා. ඉපදුන දවසෙ ඉදන් වයස 16, 17 විතර වෙනකම් අපිට නැතිවෙලා යන දේ ගැන ලියල දාන්න හිතුනා EXAM එකත් අද ඉවර උන එකේ.....

ඉස්සෙල්ල පොඩි කාලේ අපිට නැතිවෙලා ගියපු දේවල් ගැන බලමුකො... හැමෝටම වගේ පොඩි කාලේ හවසට හවසට දෙමව්පියො, අච්චිලා සීයලා එයාලගෙ පොඩි කාලේ රස කතා කියන්න ඇතිනේ. කට ඇරගෙන පැය ගණන් ඒ කතා අහගෙන ඉදලත් ඇතිනෙ..



ගොඩක් වෙලාවට එයාල කතාව කියන කාලසීමාවෙ නෑදෑයො ගොඩක් අය වගේ ජීවත් වෙලා තියෙන්නෙ අහල පහල, සමහර වෙලාවට පවුල් වල ලමයි 4,5 ඉන්නවා... ඒ නිසා ගොඩක් වෙලාවට ඔය කතාවල ඉන්න චරිත අපේ නෑදෑයො වෙන, අපි හොඳට අඳුරන අය... කට්ටිය උදේට පයින් ම ගමේ ඉස්කෝලෙ ගිය හැටි. එ යන අතරමග කරපු විකාර, ඉස්කෝලෙ නොගිහින් කට්ටි පැනලා කැලෑ රොදවල් අස්සෙ සෙල්ලම් කරපු හැටි... හවසට කට්ටිය සෙට් වෙලා කරුවල වැටෙනකම් සෙල්ලම් කරපු ඒවා, හොරෙන් වතු වලට පැනල ගස් පාලු කරපු හැටි, ගස් පාලු කරනකොට අයිතිකාරයින්ට අහුවෙලා දුවපු හැටි කොච්චර කියන්න ඇත්ද? නිවාඩු කාල වලට නෑදෑ පවුල් වල පොඩි එවුන් මහ ගෙදර සති ගණන් නැවතිලා ඉදල ඒ කාල වලදි කරපු වැඩ... ( ගොඩක් වෙලාවට අලුත් අවුරුදු කාලෙ ) මෙ දේවල් අහගෙන අපි හිටියෙ කොච්චර ආසාවෙන්ද?

Saturday, August 11, 2012

කඩුවෙන් කෙටෙන අපේ උන්

ආතල් එකේ ගෙදරට වෙලා ඉන්න තියෙන්නේ සති අන්තෙ විතරයි නෙ.... උදේ 9 විතර නැගිටලා උදේ කෑම පිඟානත් බෙදාගෙන ෆිල්ම් එකක් බලන්න් පටන් ගත්තම හැමදාම මොකක් හරි එකක් මගේ ඔලුවට කඩා පාත් වෙනවා. තාත්තගෙ වැඩකට යන්න එන්න කියලා කිවුවා. තාත්තා නිසා බෑ කියන්නත් බැරි එකේ ඔන්න ඔහෙ යනවා කියලා මමත් කාලා ඉවර වෙලා තාත්තත් එක්ක එයාගේ වැඩ වලට හෙල්ප් එකක් දෙන්න ගියා.... ඔහොම දවසම කට්ට කාලා හවස ගෙදර ආවම අම්ම කියනවා බණ ගෙදරක යන්න ලෑස්ති වෙන්න කියල.... යාලුවන්ගෙ මල ගෙවල්, දානෙ ගෙවල්, පිරිත්, බණ හොයාගෙන ගියාට මොකද මට නෑදෑයින්ගේ ඒවට යනවා කියන එක නම් අරහං... ගියාම අහන ප්‍රශ්න වලට උත්තර දීල ඉවරයක් නෑ. "පුතා කොහොමද? දැන් මොනවද කරන්නේ? " හැමෝම අහන්නේ ඔය ටිකනේ... ඔකට උත්තරේ ප්‍රින්ට් කරන් ගිහින් හැමොටම බෙදුවත් පාඩු නෑ....



එක දාන්න කොච්චර කලත් වැඩක් උනේ නෑ.... මොනවා කරන්නද කියලා මමත් කට්ට කමට එකකුත් දාගෙන එලියට බැස්සා. එක නිසා ඇතුලේ ඉදගෙන බණ අහන්න වෙන්නේ නෑ කියල මම හොදටම දන්නවනේ. අපෙ අම්මට කැමතිම නැති දෙයක් තමයි පන්සල්, බණ, පිරිත්, දානෙ ගෙවල් වලට මම ඇදගෙන යන එක... ඒක සංවර නෑලු.. ඇත්ත වෙන්න ඇති ඒත් හිත ඇතුලේ ගෞරවයක් නැතුව ඇදුම සංවර උනාට වැඩක් නෑනේ, මගෙ ඇදුම මොකක් උනත් හිත ඇතුලෙ ගෞරවය තියනවනේ කියල මම හැමදාම කියල අම්මගෙන හොදට බැණුම් අහනවා...

කොහොම කොහොම හරි බණ ගෙදර ගියා... මම අයිනක තියන එකක පුටුවක වාඩි වෙලා හිටියා... මම හිටපු තැනටත් හොදට බණ ඇහෙනව... මම කවදත් හරියකට බණක් අහන්නේ නෑ ඇහෙනවා මිසක්.. හාමුදුරුවො අපේ රටේ මිනිස්සුන්ට වෙලා තියන දේවල් ගැන කිවුවා, අපේ උන්ට සංස්කෘතිය මතක නෑලු, ජාතිය මතක් නෑලු ඇවිදින මල මිණී වගේලු. ඇත්ත කතාව මොනා උනත්... ඔහොම ගිහීන් බණ ඉවර උනා 8.30 ට විතර... හාමුදුරුවොත් පන්සලට වැඩම කලාට පස්සේ කට්ටිය එක එක තැන් වල ආගිය විස්තර කතා කරනවා...

Wednesday, August 8, 2012

හුදෙක් සිතුවිල්ලක්මද ?

බුකියේ කරක් ගගහා ඉන්නකොට එක එක විකාර පොස්ට් අස්සෙ ලස්සනට ගළපල තිබුන සිංහල අකුරු ටිකකට ඇහැ වැටුනා..... හැමදාම දකින අකුරු 26 අස්සෙ අපෙ සිංහල අකුරක් දැක්කම ඔනේ කෙනෙකුගෙ ඇහැ යනවනෙ... ඒත් මේ වචන ටික කියවගෙන යනකොට වචන වලට එහා ගිය ගැඹුරු අර්තයක් මේ වචන ටික ඇතුලේ තියනව කියල දැනුනා.... ඒකයි මේක පොස්ට් එකකට දාන්න හිතුවෙ.

මෙක කියල තිබුනේ අචිනි කියලා ගැණු ලමයෙක්. ( අක්කා කෙනෙක් වෙන්න ඔනෙ )


මේ ඉර හඳ යට තවමත් මම මිනිසුන් හඳුනා ගැනීමට උත්සාහ දරමි. එනම් නොයෙකුත් හැල හැප්පීම් මැද්දේ ආදරය, වෛරය, කෝපය, කුහකකම ඉදිරියේ අසරණ වෙමින් තවමත් මිනිසුන්ට ආදරය කරමි. ගෞරව කරමි, තේරුම් ගැනීමට උත්සාහ කරමි. ඔබට මා ආදරය කලෙමි, එහෙත් වෛර නොකලෙමි. ඔබට මා ගෞරව කලෙමි, එහෙත් අපහාස නොකලෙමි. සියල්ල සිනහවකින් හා කඳුලකින් විඳ දරාගත්තෙමි. ඔබට සිනහවක්ම ගෙන ඒමට උත්සාහ දෙරුවෙමි. ජීවිතය පුදුමයකි. මරණයද පුදුමයකි.එවන් පුදුමයන් හමුවේ මරණය තෙක් ලඟින් සිටිනවායැයි පැවසීමද පුදුමයකි. දුක, සතුට, ආදරය, විරහව, රැවටීම් හා අපහාස හමුවේ ඇවිද යන දුෂ්කර වූ ගමනේ කෙලවර මරණයයි. මෙම සනාතන ධර්මතාවය මම දැන් හොඳින් දනිමි. යතාර්ථය එයයි. හිදින් මා මුළු ලොවම හදවතින් දරා ගනිමින් මරණය තෙක් තවමත් හුස්ම ගනිමි.............!!

 වචන පෙලි 2,3ක් උනාට මේකෙ තියන තෙරුම පෙලි 2,3කට සීමා කරන්න අපට පුලුවන්ද?


Monday, August 6, 2012

වටිනාකමට වටිනාකමක් දෙන්න.....

අපි වටිනාකම ගැන ගොඩක් වෙලාවට කතාකරන්නේ සල්ලි වලින් ඒත් එතනින් එහාට ගිය වටිනාකම ගොඩක් අපේ ජීවිත වටේ තියනවා නේද? ඒ දේවල් වලට ලැබෙන්න ඔනේ වටිනාකම අපි දෙනවද? අපිට නොලැබුන දේවල් වල වටිනාකම ගැන කතාකරන අපි අපි ලඟ තියන දේවල් වල වටිනාකම ගැන නොහිතන්නේ ඒ දේවල් අපි ගාව තියනවා, නැතිවෙන්නේ නෑ කියල දැනෙන නිසාද?



අපිට ඔනෙම දෙයක ලැබුන ගමන් තියන වටිනාකම කාලයත් එක්කම අඩු වෙලා යනවා නෙද? ඒක වයස සීමාවකින් තොරව හැමෝටම පොදු දෙයක්. හිතල බලන්න පොඩි එකෙක් ට අලුත් සෙල්ලම් බඩුවක් අරන් දුන්නා කියල... හම්බුන දවසේ ඒක ලඟින් හෙල්ලෙන්නෙ වත් නැති පොඩි එකාට ආයෙත් අලුත් එකක් හම්බුනාට පස්සේ පරණ එක ගැන තියන අවධානය කොච්චර අඩු වෙනවද? ඌට අයෙත් සමහර විට ඒක ඔනේ වෙන්නේ 'බබා මම මේක අරන් යන්නද?' ඇහුවට පස්සෙ. අන්න එවලෙට ඌ ඒක බදාගන්නේ අත් 2න් ම..... හැම දේකම තත්වෙ ඔය වගේ නෙමෙයි ද? හැබැයි ඔය දේවල් අතර තමන්ට මුලින් ලැබුන දේ පරිස්සම් කරන අයත් නැතුවම නෙමෙයි.....